HKB Vineta

Toen in de jaren dertig de internationale spanningen toenamen, werd besloten tot versterking van de landsverdediging. In Hoek van Holland werd het oude fort ontlast door de bouw van de kustbatterij “Batterij V” in de duinen ten noordwesten van het Fort. De nieuwe batterij bestond uit drie geschutskazematten, één vuurleidingpost, vier schuilplaatsen en twee machinegebouwen. In mei 1940 vuurde de batterij tegen de Duitse troepen in haar achterland. Na de Nederlandse capitulatie maakten de soldaten hun eigen kanonnen onklaar.
De Duitsers namen na herstel de batterij weer in gebruik. Zij herdoopten haar “Vineta”, vernoemd naar een oefenschip dat op zijn beurt zijn naam ontleende aan de mythische stad aan de Oostzee Vineta, het Atlantis van het Noorden. In het kader van de Atlantikwall werd de batterij grondig gemoderniseerd. Er kwamen vier geschutbunkers van het type 671, die in verbinding stonden met de Nederlandse bunkers. De Nederlandse vuurleidingpost voldeed aan de Duitse eisen en werd niet vervangen. Achter de geschutbunkers werden manschappenbunkers en een hospitaal gebouwd. Een badgebouw, werkplaats, kantine, woonschuilplaatsen en bergplaatsen completeerden de batterij. Voor de rugdekking zorgden twee kanonbunkers bij de toegang tot het complex.
Na de oorlog gebruikte de Nederlandse defensie de batterij. De hospitaalbunker kreeg een aanbouw voor het monitoren van de Nieuwe Waterweg en op een bunker voor luchtdoelgeschut werd een radarstation geplaatst. De luchtdoelartillerie had er vier bunkers in gebruik en de marine bezat er een verbindingsstation en een commandopost. Tijdens de Koude Oorlog plaatste het Amerikaanse leger hier een relaisstation met opvallende schotelantennes voor troposcatterverbindingen tussen West-Duitsland en Groot-Brittannië. Nagenoeg alle werken van de batterij zijn nog aanwezig; ze worden tegenwoordig bewoond door vleermuizen, het terrein is niet toegankelijk.
Voor een goed zicht op de geschutbunkers moet men de Boulevard op gaan. Let op de camouflage: in het oppervlak van de bunkers zijn tijdens de bouw uitsparingen gemaakt. Hierin kon men verse graspollen uit het landschap kon stoppen, die vervolgens de bunker zouden doen begroeien en zodoende camoufleren. Het strand is inmiddels zevenhonderd meter westelijker, een gevolg van de aanleg van de Maasvlakte. Het zand dat daarbij vrijkwam werd ten noorden van de Noorderpier opgespoten.