Buitenplaats Beeckestijn

Beeckestijn geniet heden ten dage een zekere faam als een fraai voorbeeld van een 18e-eeuwse buitenplaats. Bekend zijn vooral de tuinen: de formele Franse tuin uit het begin van de 18e eeuw direct ten westen van het huis, en het westelijker gelegen park dat later is aangelegd in een overgangstijl van rococo naar vroege Engelse landschapstijl. Dat doet wel eens vergeten dat tijdens de oorlogsjaren en de daarop volgende jaren vijftig huis en tuin er beslist minder goed voorstonden. Het geheel is ternauwernood aan de sloop ontsnapt.
 Eind jaren dertig stond Beeckestijn leeg. Tijdens de mobilisatie richtten Nederlandse militairen die er waren ingekwartierd ernstige vernielingen aan. Het stijlvolle stucwerk sneuvelde, het houtwerk van de zolder werd verstookt, waardoor het dak danig ging lekken. In 1942 werden er, verspreid over het landgoed, Duitsers in woonbunkers ondergebracht. Het landhuis en de koetshuizen werden met camouflagekleuren beschilderd. Het landhuis werd bewoond door boer Gerrit Schoo, die van eigenaar Jonkheer Boreel van Hogelanden toestemming had gekregen om op Beeckestijn te gaan wonen nadat zijn boerderij door brand was verwoest. De boerderij moest sowieso verdwijnen voor de bouw van een onderdeel van de Atlantikwall, de tankgracht rond de Festung IJmuiden. De Duitse soldaten in Beeckestijn hadden tot taak de even oostelijker gelegen tankgracht te bewaken en de hier gelegen doorlaatpost bij Walzkörpersperre nr. 108 te bemannen. De tankgracht grendelde hier de oostflank van de Festung af.
 De bunkers in het park van Beeckestijn werden in 1946 opgeblazen. Omdat dit de nodige schade teweegbracht aan het huis, werd besloten de woonbunker die direct achter het huis in de tuin lag, te laten afzinken. In de jaren die volgden raakte Beeckestijn nog verder in verval. In 1952 verkreeg Jonkvrouwe Agnes Boreel een sloopvergunning, maar niet lang daarna verwierf de gemeente het landgoed. Deze had plannen hier een villawijk te ontwikkelen. Na veel politiek touwtrekken werden huis en tuinen gerestaureerd. Tegenwoordig zijn de tuinen, het park en de koetshuizen in handen van Natuurmonumenten en de Vereniging Hendrik de Keyser.

Bron: Siebe Rolle, De Velsense buitenplaatsen in oorlogstijd. Velsen (museum Beekestijn) 1995.


The Beeckestijn mansion today enjoys some degree of fame as a fine example of an 18th century country estate.  The gardens are especially well-known, particularly the formal French garden directly to the west of the house which dates back to the 18th century. The western part of the park dates of later that century; it is an example of a transition style from rococo to early English landscape.  This splendor leads one to forget that during the war years and the subsequent 1950’s, the home and its formal garden were in dismal shape. In fact, the entire estate narrowly escaped complete demolition.
 Beeckestijn had been vacant since the late 1930’s. During the pre-war mobilization, the Dutch military which was quartered here, inflicted serious damage. Stylish decorative stucco work perished and wood construction that was part of the attic, was burned as firewood, causing bad leaks.  The Germans who were housed at the country estate in 1942, lived in various living quarters throughout the grounds. The accessory buildings and coach houses were painted in camouflage colors.  The mansion itself was inhabited by farmer Gerrit Schoo, who had been given permission to live at Beeckestijn by the owner, Esquire Boreel van Hogelanden. Schoo’s farm (already damaged by fire) had to make way for the construction of the anti-tank ditch around the IJmuiden Fortress, part of the Atlantic Wall. The German soldiers in Beeckestijn had to guard the anti-tank ditch located to the east, which cordoned off the east flank of Festung IJmuiden, and to garrison the checkpoint located at Walzkörpersperre" type roadblock no. 108.   
 The bunkers in the park at Beeckestijn were removed with explosives in 1946.  The group shelter immediately behind the main house, was sunk into a pit, as explosive demolition would could cause considerable damage. Nonetheless, in the years that followed, Beeckestijn fell into further disrepair.  In 1952, Lady Agnes Boreel obtained a demolition permit, but the city, with plans to develop an exclusive residential neighborhood, acquired the estate not long thereafter.  After a great deal of political wrangling, the house and gardens were eventually restored.  Today, the gardens, the park and the carriage houses are managed by the Dutch Stichting Natuurmonumenten [an environmental preservation foundation] and the Hendrik de Keyser Association for the Preservation of Historic Homes.

Source: Siebe Rolle, “De Velsense buitenplaatsen in oorlogstijd” [Velsen Country Estates during the war]. Velsen (Beekestijn Museum) 1995